Klasa 6, j.polski z 23 stycznia

 

Temat: Partykuła i wykrzyknik.

Podręcznik, s.185-187

Wykrzyknik

Wyrazy nieodmienne, które wyrażają stan uczuciowy mówiącego i służą do wzywania kogoś, to wykrzykniki. Dzięki nim zaznaczamy w mowie radość, podziw, niezadowolenie, złość czy nawet wstręt, odrazę: ach!, och!, ha!, łuu!, hura!, fuj!, fe!, eh!, aj!, ojoj!, mniam!. Do wykrzykników możemy zaliczyć również przekleństwa i wulgaryzmy, np. psiakrew!, cholera! Prawdziwą intencję osoby mówiącej możemy odczytać dopiero z intonacji i kontekstu wypowiedzi.

Wspomnieć też należy o wyrazach dźwiękonaśladowczych, które również możemy zaliczyć do wykrzykników, np. bęc!, trach!, łups!, puk!, kukuryku!, człap-człap!.

Dzięki wykrzyknikom możemy nawiązać kontakt i przywitać się z drugą osobą, np. hej!, halo!, siema!, ahoj!, ej!. Funkcją wykrzykników jest także wyrażenie woli mówiącego. Gdy chcemy, żeby ktoś sobie poszedł, powiemy precz! lub sio!, a jeśli mamy zamiar uciszyć rozmówcę, użyjemy słówka cii!.

Partykuła

Funkcją tej nieodmiennej i niesamodzielnej części mowy jest wzmocnienie, uwydatnienie jakiegoś wyrazu lub modyfikowanie wypowiedzi. W praktyce szkolnej wymienia się partykuły takie jak li, czy, no, że, niech, by, nie. Ale co z nimi zrobić? Jak ich używać?

Partykuły mogą przeczyć, np. nie, przypuszczać, np. by, chyba, rozkazywać, np. niech, pytać, np. czy, li, potwierdzać, np. tak, życzyć, np. oby oraz wzmacniać wypowiedź, np. no, że.

Partykuły sprawiają, że nasze wypowiedzi wywierają większe wrażenie na odbiorcy. Posłużmy się przykładem. Dzieci zajęte zabawą na podwórku raczej nie zareagują na zawołanie Chodź!. Jeśli zniecierpliwiona mama krzyknie po raz drugi, używając partykuł: No chodźże wreszcie!, ma większą szansę na to, że dziecko zareaguje.

Podręcznik, zad.1, s.185- ustnie

W zeszycie zadanie 2 s.186

Zadanie domowe: Ćwiczenia strona 51-52

 

 

Temat: Czym jest tradycja?

 

Podręcznik, s.188

Zadanie 1 s.189

Notatka:

tradycja «ogół obyczajów, norm, poglądów, zachowań itp. właściwych jakiejś grupie społecznej, przekazywanych z pokolenia na pokolenie; też: ciągłość tych obyczajów, norm, poglądów lub zachowań»

Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego

 

Zadanie domowe:

Zadanie 3 strona 189

 Na następne zajęcia proszę przeczytać tekst A. Mickiewicza „Polowanie” strona 197 oraz „Koncert Wojskiego” strona 205.